ΚΩΝΣΤΑΣ Β’ ( 641/2-668 )

.

.

.

.

Κῶνστας Β΄ ( 642-668 )

 .

.

Ὁ Κῶνστας Β΄, γεννήθηκε στὶς 7 Νοεμβρίου τοῦ 630, καὶ ἔγινε αὐτοκράτορας τὸ 641 ἤ 642, σὲ ἡλικία 12 χρόνων. Κυβέρνησε ἐπισήμως ὡς Κωνσταντῖνος, ὄνομα τὸ ὁποῖο ἐμφανίζεται ἄλλωστε στὰ νομίσματα τῆς βασιλείας του.» Ὡστόσο, ἦταν εὐρέως γνωστὸς μὲ τὸ ὄνομα Κῶνστας.

Ὁ πεθερὸς του, ὁ στρατηγὸς Βαλεντίνος, στέφθηκε συναυτοκράτορας καὶ οὐσιαστικά ἀσκοῦσε μόνος του τὴν ἐξουσία, κάτι ποὺ ὁδήγησε σὲ λαϊκὴ ἐξέγερση τὸ 645 ὑπέρ τοῦ νομίμου διαδόχου. Ὁ Βαλεντίνος σκοτώθηκε, καὶ ὁ Κῶνστας, σὲ ἡλικία μόλις 15 ἐτῶν, ἔμεινε μόνος αὐτοκράτορας.

Ἡ κατάστασις στὴν ὁποῖα παρέλαβε τὴν αὐτοκρατορία ὁ Κῶνστας ἦταν δραματικὴ. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ παπποῦ του Ἡρακλείου, ἡ Συρία, ἡ Παλαιστίνη καὶ τμῆμα τῆς Μεσοποταμίας, πέρασαν στὰ χέρια τῶν Ἀράβων’ οἱ καταστροφὲς ἀπό τὸν πόλεμο μὲ τοὺς Πέρσες ἦταν ἀκόμη πρόσφατες, (τὸ 650 ὁ στρατὸς τοῦ χαλίφη Μουαῒγια, κατέστρεψε τὴν Κύπρο, καὶ τὸ 654 τὴν Ρόδο καὶ τὴν Κῶ), ἐνῶ τὸ κράτος βρισκόταν στὰ ὅρια τῆς χρεοκοπίας, χωρὶς πραγματικὴ ἡγεσία.

Μὲ τὴν Ἀρμενία καὶ τὴν Ἀνατολία ἀντιμέτωπες μὲ τὶς ἀραβικές ἐπιδρομές, τὴν βυζαντινὴ Ἀφρική καὶ τὴν Ἰταλία νὰ σπαράσσονται ἀπό ἐξεγέρσεις καὶ τὴν πίεση τῶν Σλάβων ἀπό Βορρὰ, ἡ αὐτοκρατορία βρισκόταν σὲ ἄμεσο κίνδυνο.

Ἡ κυριότερη μέριμνα τοῦ νεαροῦ αὐτοκράτορα ὑπήρξε ὁ ἀγῶνας ἐναντίον τῶν Ἀράβων καὶ τῶν Σλάβων, παρ’ὅλο ποὺ ἡττήθηκε ἀπό τοὺς πρώτους καὶ σημείωσε περιορισμένες ἐπιτυχίες στὶς μάχες ἐναντίον τῶν τελευταίων.  Ὁ ἐμφύλιος ποὺ ξέσπασε μεταξὺ τῶν Ἀράβων, πρόσφερε στὸ Βυζάντιο μία περίοδο ἀνάπαυλας, και ὁδήγησε σὲ ἐπίσημη ἀνακωχή μὲ τὴν Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία.

Τὸ 662, ὁ Κῶνστας ἀναχώρησε γιὰ τὴν Ἰταλία, ὅπου ἔφθασε τὸ 663, καὶ ὁργάνωσε τὸ στρατηγεῖο του στὴν Σικελία. Ἡ Ἰταλία, ὅπως καὶ ἡ βόρεια Ἀφρική, μαστίζονταν ἀπό ἐξεγέρσεις ποὺ ἔθεταν σὲ κίνδυνο τὴν βυζαντινὴ κυριαρχία.

Ὁ Κῶνστας, προσπάθησε νὰ ἀνασυγκροτήσῃ τὸν βυζαντινὸ στρατὸ καὶ στόλο στὴν Ἰταλία, καὶ νὰ ἐδραιώσῃ τὸν βυζαντινὸ ἔλεγχο, ὅμως ἡ προσπάθειά του συνοδεύτηκε ἀπό ἀντιδημοφιλεῖς ἐκκλησιαστικές πολιτικὲς, κυρίως στὸ ζήτημα τοῦ μονοθελητισμοῦ. Ἀποτέλεσμα αὐτῶν τῶν συγκρούσεων ἦταν καὶ ἡ σύλληψις τοῦ πάπα Μαρτίνου Α’, ὅπου ἀφοῦ ὁδηγήθηκε στὴν Πόλη, διαπομπεύθηκε καὶ φυλακίστηκε.

Παράλληλα ἐφάρμοσε ὑψηλή φορολογία καὶ δημεύσεις περιουσιῶν, τακτικὲς ποὺ τὸν κατέστησαν ἐξαιρετικά λαομίσητο στὴν Δύση.

Ἀντιμετώπισε σειρὰ ἐξεγέρσεων καὶ τελικῶς δολοφονήθηκε στὸ λουτρό του στὶς Συρακοῦσες στὶς 15 Σεπτεμβρίου τοῦ 668, ἀπό τὸν κόμητα τοῦ θέματος Ὀψικίου Μιζίζιο, ὁ ὁποῖος στὴν συνέχεια ἀνακηρύχθηκε αὐτοκράτορας.

Τὸ νεκρὸ σῶμα του, στάλθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἡ ταφὴ ἔγινε στὸν ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

 ,

,

,

Πηγὴ : http://constantinople.ehw.gr/

Πολυτονισμὸς κειμένου ἀπό τὸ  «Ἑλληνικὸ  Ἡμερολόγιο»

.

.

.

Σε περίπτωση αναδημοσιεύσεως να αναφέρονται οι πηγές

,

,

Συντομευμένος σύνδεσμος : http://wp.me/p12k4g-3rg

,

,

.

.

.