«Έγκλημα στον Νείλο…»

.

.

γράφει ο Αθ. Τσακνάκης

.

Η πρώτη ματιά στα γεγονότα τής Αιγύπτου γεννά και το πρώτο λογικό ζεύγος ερωτημάτων: οι εκδηλώσεις αποκτήνωσης τού ανθρώπου προβάλλονται επειδή όντως αποτελούν ένα σπάνιο γιά τις ημέρες μας φαινόμενο ή μήπως κατακλύζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ως προπέτασμα καπνού, πίσω από το οποίο κινούνται ανενόχλητοι οι μηχανισμοί «αναδιάρθρωσης» τής «σωτηρίας» τής Πατρίδας μας; Μία δεύτερη ματιά, ωστόσο, γεννά ένα δεύτερο ζεύγος ερωτημάτων, εξίσου βασανιστικό και εξίσου εύλογο: οι αιγυπτιακές ταραχές αντικατοπτρίζουν μία βελτιωμένη έκδοση των αντίστοιχων ελληνικών, που σκόπευαν στην τελευταία κυβερνητική αλλαγή, ή μήπως υποδηλώνουν κάποια πρώτη δοκιμή νέων «συνταγών σωτηρίας», οι οποίες έχουν και την μορφή τής «ύπουλης προειδοποίησης»;

ΤΟ ΟΜΗΡΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ

.

.

ΤΟ ΟΜΗΡΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ

.
1. Γενική ιδέα για το «Σύμπαν»
Η γενική ιδέα των ομηρικών Ελλήνων για το «Σύμπαν», όπως μας δίνεται στα ομηρικά έπη. αποσπασματικά βέβαια και κάπως θολά και μπερδεμένα μέσα στους διάφορους μύθους, μπορεί να προσδιοριστεί σαν ένα σταθερό θολωτό οικοδόμημα, που το αποτελούσαν ο Ουρανός, η Γη, ο Άδης και τα Τάρταρα. Μέσα σ’ αυτό το Σύμπαν ζει, κινείται και παλεύει ο Κόσμος των θεών και των ανθρώπων. Αυτό το Σύμπαν, σαν ρίξανε τον Κρόνο που το κυβερνούσε, το μοιράστηκαν σαν κληρονομιά τους, με κλήρο, τα τρία παιδιά του, ο Δίας, ο Ποσειδώνας κι ο Άδης. Στον Δία έλαχε ο πλατύς ουρανός με τον αιθέρα και τα σύννεφα, στον Ποσειδώνα η σταχτιά θάλασσα και στον Άδη το μαύρο σκοτάδι. Η Γη έμεινε κοινή και για τους τρεις καινούργιους αφέντες, καθώς και ο Όλυμπος. Αυτά μας λέει ο Ποσειδώνας, αγανακτισμένος απ’ την αυταρχικότητα του αδελφού του, του Δία, όταν η Ίριδα του φέρνει τη διαταγή του, να πάψει να βοηθάει τους Αχαιούς και να γυρίσει πίσω στους θεούς ή στη θάλασσα:

«Ωχού, τα λόγια του όλο ξέπαρση, κι ας είν’ τρανός, που θέλει,….
.
.
Η συνέχεια ΕΔΩ
.
.
.

ΕΙΠΕΝ ΟΜΗΡΟΣ

Αεί δ’ οπλοτέρων ανδρών φρένες ηερέθονται.

Πάντοτε των νέων (ενν. που νομίζουν πως μπορούν να κάνουν τα πάντα) τα μυαλά παίρνουν αέρα.

Π.χ. Αχ αυτός ο ενθουσιασμός της φρεσκάδας, αεί δ’ οπλοτέρων ανδρών φρένες ηερέθονται.

 .

 .

Πηγή: Το καταπληκτικό Λεξικό Αρχαϊστικών Φράσεων, του Δημήτριου Τσιρόγλου από τις εκδόσεις Σαβάλας.

 .

 .

.

ΟΥΡΑΝΙΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

.

.

Ÿ•       Ο θάνατος για τους δικαίους δεν είναι συμφορά και «πάθημα», αλλά απελευθέρωσης από την τυραννία των παθών.

 ***

•Ÿ       -Τί είναι λοιπόν θάνατος ;

    – Ο τέλειος χωρισμός από τον Θεό.

    – Τί είναι λοιπόν ζωή;

    – Η τέλεια ένωσης με τον Θεό.

 ***

•Ÿ       Ο άνθρωπος φοβάται τον θάνατο και τον χωρισμό του σώματος, επειδή δεν θέλει να απομακρυνθεί από τις επιθυμίες του.

Μ. Αθανάσιος

.

.

«Το αισχρόν και χαλεπόν…»

γράφει ο Αθαν. Τσακνάκης

.

.

Η δημόσια και δωρεάν Παιδεία αποτελεί θεσμό τού ελληνικού κράτους και κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα και τους Νόμους του. Το ίδιο συμβαίνει και με την ιδιωτική Παιδεία. Διερευνώντας την παράλληλη πορεία τους, διαπιστώνουμε ότι η πρώτη συνδέεται άμεσα με την εκάστοτε οικονομική κατάσταση τού κρατικού ταμείου και κατευθύνεται από την εκάστοτε κυρίαρχη πολιτική, κατ’ ουσία κομματική, ιδεολογία, ενώ η δεύτερη εξαρτάται από την οικονομική δυνατότητα των ελεύθερων επαγγελματιών και καθοδηγείται από τις παιδευτικές απαιτήσεις τού συνόλου τού ελληνικού λαού.

Σήμερα, οι καρποί τής πρώτης είναι ανάλογοι τής άθλιας οικονομικής κατάστασης τής Πατρίδας μας, καθώς και μιάς ανερμάτιστης ιδεολογίας – τής ίδιας επί 30 και πλέον έτη – που αντιμετωπίζει την Παιδεία ως χώρο συνεχούς πειραματισμού

ΗΡΩΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ – Ο ΕΠΤΑΕΤΗΣ ΗΡΩΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ

..

.

.

.

..

Ο Δημητριάδης Δημητράκης γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1949. Φονεύθηκε στις 14 Μαρτίου 1956 από Άγγλους, σε μαθητική διαδήλωση στη Λάρνακα. Γονείς: Γεώργιος και Παρασκευή Δημητριάδη Αδέλφια: Ανδρέας, Σοφούλα και Κυριάκος.

Ο Δημητράκης Δημητριάδης, ο μικρός ήρωας όπως τον αποκαλεί ο Διγενής, ήταν μόλις επτά χρονών, μαθητής στη Β΄ τάξη του δημοτικού σχολείου, όταν τον πυροβόλησε Άγγλος στρατιώτης κατά τη διάρκεια διαδήλωσης. Οι γονείς του ήταν χωρισμένοι, η μητέρα του έφυγε για την Αγγλία και ο Δημητράκης ζούσε με τη γιαγιά του Χρυσταλλού Μιχαήλ Κουτέ και πουλούσε λουλούδια, για να εξοικονομήσει τα προς το ζην. Ήταν παιδί ήρεμο, αλλά πολύ ριψοκίνδυνο

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 1912-1923 – ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

.

,

,,,

.

 

.

Μακεδονία, 1912-1923: Από την πολυεθνική αυτοκρατορία στο εθνικό κράτος

.
.

γράφει ο Λουκιανός Ι. Χασιώτης

.
.
Α. ΟΙ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

.

1. Αίτια και χαρακτηριστικά της Βαλκανικής Συμμαχίας

Κατά τη διάρκεια του ΙΘ΄ αιώνος, οι σχέσεις ανάμεσα στα νεόκοπα βαλκανικά κράτη χαρακτηρίζονταν από έντονη καχυποψία, αδιαλλαξία, οπορτουνισμό ή ασυνέχεια. Οι προσπάθειες συνεργασίας ήταν εφήμερες και εκδηλώνονταν συνήθως όταν κάποιο από τα βαλκανικά κράτη βρισκόταν σε κρίση ή σε πόλεμο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Η κυριαρχία των εθνικιστικών οραμάτων και ο έλεγχος της εξωτερικής πολιτικής των βαλκανικών κρατών από τις Μεγάλες Δυνάμεις ήταν οι βασικοί λόγοι που αποθάρρυναν την διαβαλκανική συνεργασία.

Οι απόψεις περί βαλκανικής συνεργασίας ή ακόμα και ομοσπονδίας περιορίζονταν στους χώρους ριζοσπαστών διανοουμένων ή εκφράζονταν από πολιτικούς ηγέτες και μονάρχες μόνο όταν κάτι τέτοιο εξυπηρετούσε προσωρινά τα ιδιαίτερα συμφέροντα των χωρών τους. Έτσι, οι συμμαχίες που οικοδομήθηκαν κατά τη διάρκεια του ΙΘ΄ αιώνος, ήταν πάντοτε πρόσκαιρες και οι προοπτικές τους περιορισμένες…
.
.

,

,

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο : www.e-istoria.com

.

.

Συντομευμένος σύνδεσμος :  http://wp.me/p12k4g-1GA

,

,

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΗΝ ΜΙΝΩΙΚΗ ΚΡΗΤΗ

,

.

.

,

Η θέση της γυναίκας στην Μινωική Κρήτη

.

.
.
Από όσα μπορούμε να διακρίνουμε στον μινωικό αστικό κώδικα, που έπρεπε να είναι ένα σύνολο από ήθη και έθιμα, δυο είδη δικαιωμάτων είναι ιδιαίτερα σημαντικά:

το πρώτιστο δικαίωμα της πατριάς σε ό,τι αφορούσε στην ιδιοκτησία και, μέσα στην πατριά αυτή, την μητριαρχική διαδοχή. Είναι γνωστό ότι η αναγκαστική τέλεση του ενδογαμικού συλλογικού γάμου, μετά την μύηση, ανάμεσα στα μέλη δυο ομάδων μιας πατριάς, κράτησε ως την ελληνιστική εποχή· το πιστοποιεί έμμεσα ο συγγραφέας της 18ης ωδής της Ι λ ι ά δ α ς που δείχνει να χορεύουν στην Κνωσό, στην έξοδο από τον λαβύρινθο, μαζί τα οπλισμένα αγόρια και τα κορίτσια που φορούν χιτώνες· το επιβεβαιώνει μαρτυρία του ιστορικού Εφόρου και οι επιγραφές.

Πρώτοι έχουν το δικαίωμα να διεκδικήσουν μια κόρη κληρονόμο, οι άνδρες της ίδιας με αυτήν φυλετικής ομάδας· αν όμως δεν την θέλουν, τότε οι πιο στενοί της συγγενείς πρέπει να κάνουν καινούργια προσφορά σε όλη την φυλή και να περιμένουν τριάντα μέρες, ώσπου να αποκτήσει το δικαίωμα να αναζητήσει αλλού το σύζυγό της, μόνη της: απομεινάρια μιας εποχής κοινοκτημοσύνης, όπου η γυναίκα, όποια κι αν ήταν τα αισθήματά της, αποτελούσε αγαθό όπως και η γη και που την τύχη της ρύθμιζε η ομάδα…

,
.

,

,
.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο : www.e-istoria.com

,

,

[ shortlink  ]  :  .http://wp.me/p12k4g-1Gw

,

,

 

Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟ BΛΑΧΩΝ

.

.

Τι είναι οι Βλάχοι-Αρμάνοι:
.
Ο Γάλλος καθηγητής του Πανεπιστημίου Nancy Ε. Will επισημαίνει τα μέτρα, που λαμβάνουν οι Ρωμαίοι για την ανακούφιση των απλών Μακεδόνων, όπως μείωση κατά 50% της φορολογίας, παροχή δυνατοτήτων εξευρέσεως εργασίας, ιδίως στην διαφύλαξη των βορίων συνόρων της Μακεδονίας με τα praesidia armata, συνάμα δε των συγκοινωνιακών κόμβων προς εξασφάλιση της ελεύθερης μεταφοράς αγαθών και μετακινήσεως επισκεπτών, κρατικών υπαλλήλων, στρατευμάτων, οπότε και η γλωσσική επίδραση αποβαίνει αναπόφευκτη. Οι hertzberg, Feyel, Oost, Lozovan, Hammond, Eck, Sarikakis, Papazoglou, διευρύνουν τον ορίζοντα ευκαιριών, οι οποίες προσφέρονται στους Έλληνες για ενεργό συμμετοχή τους στην πολιτική-στρατιωτική ζωή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με την εκλατίνισή τους.
Εξ άλλου με τις καίριες επισημάνσεις εμφανίσεως νησίδων ή ζωνών λατινοφωνίας στην ελληνική χερσόνησο από τους Lafoscade, κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, Pinon, M. Rostovtzeff, Bratianu κ.α., καθώς και τοπωνυμιών λατινογενών από Capidan, Θαβώρη, Λιόλιο, Poghirc κ.α., η αποδοχή της αυτοχθονίας των Βλαχοφώνων του ελληνικού χώρου από Ρουμάνους, Parvan, R. Vulpe, S. Puskariu, Al. Procopovici, D. Maniou, συνακόλουθης ίσως για μερικούς της βαθμιαίας ενδόσεως του Th. Capidan –που έως τότε είναι το σημείο αναφοράς για την από βορρά προέλευση των Βλάχων και έκτοτε μεταμορφώνεται σε πολέμιο των υποστηρικτών της καθόδου αποτολμώντας και επίκριση κατά Weigand για την εμμονή του στην ξεπερασμένη θεωρία – η αποδεδειγμένης αντίστροφης από νότο προς βορράν κινήσεως Βλαχοφώνων, κατά τους Densusianu, Siadbei, Garde κ.α., τα τεκμήρια εκλατινίσεως Ελλήνων είναι πλέον αναμφισβήτητα…
.
.
Η συνέχεια ΕΔΩ
.
.
.

ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ’21 – ΜΑΥΡΟΚΟΡΔΑΤΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος (Κωνσταντινούπολη 1791 – Αίγινα 1865)

.

.

Ἀπὸ τὶς σημαντικότερες πολιτικὲς προσωπικότητες τῆς Ἐπανάστασης. Γιὸς τοῦ λόγιου ἀξιωματούχου στὶς παραδουνάβιες Ἡγεμονίες Νικολάου Μαυροκορδάτου ἀπέκτησε ἐπιμελημένη μόρφωση κατάλληλη γιὰ νὰ ἀναλάβει δημόσια ἀξιώματα. Ἔφτασε στὸ Μεσολόγγι τὸν Ἰούλιο τοῦ 1821 συνοδευόμενος ἀπὸ ὁμογενεῖς καὶ φιλέλληνες μὲ στόχο τὴν ἐπέκταση τῆς Ἐπανάστασης, τὴν ὀργάνωση καὶ πολιτικὴ ἐνοποίηση τῶν ἐξεγερμένων τόπων καὶ τὴ συγκέντρωση τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας στὸ πλαίσιο μιᾶς «Ἐθνικῆς Διοίκησης». Συνέβαλε στὴ συγκρότηση τοπικοῦ πολιτεύματος στὴ Δυτικὴ Ἑλλάδα καὶ στὴ σύγκληση τῆς Α´ Ἐθνοσυνέλευσης. Ἀναδείχθηκε πρόεδρός της καὶ πρόεδρος τῆς ἐπιτροπῆς ποὺ συνέταξε τὸ προσωρινὸ πολίτευμα τῆς Ἑλλάδας. Οἱ πολιτικὲς ἀρχὲς ποὺ ὑπαγορεύονται σ᾿ αὐτὸ φανερώνουν τοὺς σαφεῖς ἰδεολογικοὺς καὶ πολιτικούς του προσανατολισμοὺς ποὺ εἶναι διαποτισμένοι ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ φιλελευθερισμοῦ.

Δραστηριοποιήθηκε καὶ στρατιωτικά, ὅπου βαρύνεται μὲν μὲ τὴν καταστροφὴ στὸ Πέτα (4 Ἰουλ. 1822), ἀλλὰ εἶναι κι αὐτὸς ποὺ πρωτοστάτησε στὴν ὀργάνωση τῆς ἄμυνας τοῦ Μεσολογγίου ποὺ ἀποδείχθηκε σωτήρια κατὰ τὴν πρώτη πολιορκία τῆς πόλης.

Υἱοθέτησε μία σταθερὰ ἀγγλόφιλη πολιτική, γιατί πίστευε ὅτι ἡ Ἀγγλία καὶ λόγω τῶν συμφερόντων της στὴν Ἀνατολὴ ἦταν ἡ μόνη δύναμη, ποὺ μποροῦσε νὰ ἀντιταχθεῖ στὰ ἐπεκτατικὰ σχέδια τῆς Ρωσίας καὶ ἐπειδὴ θεωροῦσε ὅτι ἀντιπροσώπευε πρότυπο πολιτικῆς, οἰκονομικῆς καὶ κοινωνικῆς ὀργάνωσης.

Μὲ τὴν ἰδιότητά του ὡς ἀρχηγοῦ τοῦ «ἀγγλικοῦ κόμματος» ζήτησε μὲ ἐπιστολή του ἀπὸ τὸν Τζὼρζ Κάνιγκ νὰ ἀντισταθεῖ στὸ ρωσικὸ σχέδιο γιὰ τὴ δημιουργία τριῶν ἡγεμονιῶν στὴν ἐπαναστατημένη Ἑλλάδα μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον τῆς Ἀγγλίας καὶ τῆς Εὐρώπης ἡ ἵδρυση ἀνεξάρτητου ἑλληνικοῦ κράτους.

Οἱ ἀπόψεις καὶ οἱ ἐνέργειές του αὐτὲς δημιούργησαν ἀρκετὲς ζυμώσεις ποὺ κατέληξαν στὴ συνθήκη τοῦ Λονδίνου (6 Ἰουλίου 1827).

Ἡ πολιτική του δράση συνεχίστηκε καὶ μετὰ τὴν ἄφιξη τοῦ Καποδίστρια ὅταν ἀνέλαβε καὶ ὑπουργικὰ καθήκοντα. Ἀποσύρθηκε ὅμως τὸ 1830 καὶ ἀναδείχθηκε ἡγέτης τῆς ἀντιπολίτευσης. Σὲ ὅλη σχεδὸν τὴ διάρκεια τῆς ἀπολυταρχικῆς περιόδου τῆς βασιλείας τοῦ Ὄθωνα παρέμεινε ἐκτὸς Ἑλλάδας ὡς πρεσβευτής. Ὑποχρεώθηκε, ὡστόσο, ὁ Ὄθων νὰ τὸν χρησιμοποιήσει ὡς πρωθυπουργὸ τὸ 1841, 1844 καὶ 1854, ἀλλὰ κάθε φορὰ τὸν ὑπονόμευε προκαλώντας ἄμεσα ἢ ἔμμεσα τὴν παραίτησή του.

Ὁ ἴδιος ἔμεινε νομιμόφρων πρὸς τὸν βασιλιὰ καὶ μόνο ἀργότερα μεταστράφηκε καὶ εἶχε ἀνάμειξη στὶς διεργασίες ποὺ ὁδήγησαν στὴν ἔξωσή του τὸ 1862. Στὸ τέλος τῆς σταδιοδρομίας του ἐκλέχτηκε πληρεξούσιος Εὐρυτανίας στὴν Ἐθνοσυνέλευση τοῦ 1862 καὶ πρόεδρος τῆς ἐπιτροπῆς σύνταξης τοῦ Συντάγματος. Τυφλὸς καὶ κατάκοιτος δὲν πῆρε ἐνεργὸ μέρος στὶς ἐργασίες της, διατήρησε ὅμως τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὰ κοινὰ καὶ τὴ σπάνια πνευματική του διαύγεια ὡς τὸ θάνατό του.

 ..

..

…